Diwali in Delhi, en nog zoveel meer.

11 november 's avonds: onder ons ligt Delhi, in een vreemde, mistig oranje gloed. Naarmate het vliegtuig daalt, zien we daar beneden steeds meer en meer lichtflitsen. Wit, rood, blauw .... vuurwerk op tientallen, nee honderden plaatsen tegelijk. Diwali in India: feest van het licht!

Alles loopt gesmeerd op de Indira Gandhi International luchthaven: paspoortformaliteiten (niemand bekijkt onze e-visa), vingerafdrukken (wel nooit zonder probleempjes bij Betty), bagage zoeken die reeds in massa van de transportband is gehaald. Dan, spannend, de uitgang en zoeken naar iemand met een bordje met onze namen. Niet zo dadelijk gezien maar - na een telefoontje - vindt Betty "onze man" toch: kennismaking met Raju. Auto in en rijden, maar ... al na 100 meter stoppen we weer. Raju is ons "welkomstpakket" vergeten: bloemenkrans om de nek, een rode stip op het voorhoofd en mierenzoete snoepjes. Opnieuw valt de mistige, rokerige smog op. Radju beweert dat de Diwali-vuurwerkpijlen de rook veroorzaken ...

We rijden langs brede lanen, viervaks banen, langs de ambassade-wijk, tot in "Lutyens Delhi", de nieuwe stad die hier zo'n honderd jaar geleden door de Engelsen is gebouwd. 't Is middernacht, lokale tijd als we in ons hotel, The Claridges, arriveren. Inchecken en proberen te slapen want we hebben een 4,5 uur tijdsverschil te verwerken. Nog steeds zijn luide knallen te horen ... Diwali in Delhi. Morgen is het vroeg dag.

... En 's morgens hangt de wazige mist/rook er nog. We starten - na ontbijt - om 9u30. Raju voert ons naar de voet van "The Red Fort". Ons plan is om te voet doorheen Chandni Chowk, de oude stad, te wandelen tot aan de Jama Mashid Moskee en dan terug. Raju zal ons 2u30 later terug op dezelfde plek oppikken. Maar Chandni Chowk is één groot gekkenhuis waar riksha's, gemotoriseerd of met mankracht aangedreven, auto's, bussen en een kleurrijke mensenmassa in alle richtingen bewegen tussen kramen, stalletjes, verkopers, bedelaars ... En lawaai: alles één grote kakafonie. Bovendien lijkt het alsof de fietsriksha's besloten hebben dat toeristen hier NIET wandelen: we worden honderden meters ver gevolgd door eerst één en uiteindelijk vijf riksha's die aandringen om ons naar de Jama Mashid moskee te mogen voeren. Eerst voor 20 roepies (30 Eurocent?), dan zakt de prijs naar 10 roepies. Maar we blijven wandelen ondanks de vijf riksha's en inmiddels ook drie bedelaars, en uiteindelijk druipen ze af ... Net zoals de verkopers van alles en nog wat ...

Chandni Chowk 

De Jama Mashid dan: grootste moskee van India. Tijd om de schoenen uit te trekken. Betty krijgt een groot soort doek of sjaal aan de ingang: moet ze zich zedig mee bedekken. Prachtig gebouw: vertikale stroken rode zandstenen wisselen af met wit marmer. Vier hoektorens, twee ajuinvormige koepels en twee minaretten. De zuidelijke minaret kan je in en op, wat we dan ook doen. De wenteltrap binnenin is steil en smal. Af en toe moet je jezelf tegen de muur plakken om een andere zweterige toerist te laten passeren. Het uitzicht over de krioelende oude stad is spectaculair maar de smog belet een nog grootser panorama. We rusten uit op het reusachtige binnenplein van de moskee ... en worden plots op de foto gevraagd! Een Saoedisch gezin - vader, moeder en twee kleine kinderen - wil een foto van ons met hun twee kleuters. En dan nog één met de moeder bij ... dan nog afwisselend één met de vader bij. Eigenaardig, maar wel leuk!

Jama Mashid moskee

Terug door oud-Delhi, langs exotische eetkraampjes, schoenenverkopers, klerenkramen, groentenverkopers, velgenbazaars ... langs iemand die tegen betaling oren kuist ... langs bergen afval en slapende Indiërs, langs nog zoveel andere voor ons onwereldse dingen ... terug naar de afspraak met Raju. Die brengt ons uit de drukte en de chaos naar New Delhi voor een westerse lunch (bruschetta en pizza) in een rustig restaurant.

's Namiddags bezoeken we Humayun's tomb, een UNESCO World Heritage site. Er is een aparte ticket-rij voor Indiërs - die betalen 10 roepies (zo'n 15 eurocent) - en een rij voor andere toeristen, die 250 roepies betalen! Maar die laatste rij is dan ook veel korter. Het graf van Humayun zelf, de tweede zogenaamde Mogol (=moslim) keizer van India uit de 16de eeuw is een gigantisch gebouw met een rechthoekige onderbouw - opnieuw rode zandsteen afgewisseld met witte marmer - boogingangen en bovenop het geheel een reusachtige koepel. Lijkt al zeer sterk op de Taj Mahal maar die is dan wel volledig in wit mamer. Rond het gebouw liggen nog vele andere grafmonumenten en/of grafpaleizen in een prachtig exotisch park van 12 hectaren. Betty wordt opnieuw op de foto gevraagd! Deze keer door een groepje jonge Indisch uitziende toeristen. Raar! We zijn toe aan uitrusten op het gazon met zicht op Humayun's tomb ...

Humayun's tomb 

Onze laatse exploten dan voor vandaag: bezoek aan India gate, een triomfboog opgericht voor de Indiase soldaten die sneuvelden in "... France, Flanders, Mesopotamia ...". Ontzettend veel volk hier. Maar vandaag, 12 november blijkt een vrije dag te zijn. Opnieuw één of ander feest waarvan ik de naam helaas vergeten ben. Een nep-fakir met slangenmandje spreekt Betty aan ... "Picture, picture" en prompt opent hij zijn mand, speelt een deuntje op een fluit en daar verschijnt een cobra. Ik wordt uitgenodigd om het mandje zelf vast te pakken en ... de nep-fakir zet mandje en slang op mijn schouder en mijn hoofd. Kost ons 100 roepies voor de foto's. Nog even met een kleurrijke familie Indiërs op de foto - dat wordt stilaan routine - en tot slot voert Raju ons nog langs de kaarsrechte boulevard, geïnspireerd op de Champs Elysées, tot aan President's house voor een laatste foto-op.

Napraten doen we bij een Kingfisher biertje op de "lawn" van ons hotel. Fantastische dag. Delhi heeft ons bekoord! Morgen naar Jaipur.